Πώς οι δορυφόροι χρησιμοποιούνται στη διαχείριση των δασών

Από RemoteSensing Wiki

Εικόνα 1: Η εικόνα δείχνει τη συγκέντρωση των θαλάσσιων πάγων της Αρκτικής στις 8 Σεπτεμβρίου 2008, όπως παρατηρείται από τον αισθητήρα Advanced Microwave Scanning Radiometer–Earth Observing System (AMSR-E) για το δορυφόρο Aqua της NASA. Οι αποχρώσεις του σκούρου μπλε χρώματος δείχνουν τις περιοχές χωρίς πάγο και οι λευκές τις περιοχές που καλύπτονται με 100 τοις εκατό πάγο. Η γκρίζα γραμμή γύρω από τη λεκάνη της Αρκτικής δείχνει τη μέση ελάχιστη έκταση του θαλάσσιου πάγου μεταξύ 1979 και 2000.

Εικόνα 2: Η εικόνα-μωσαϊκό από ραντάρ είναι ένα σύνθετο από εννέα επιμέρους σκηνές (45.000 km2) του Μπαλί της Ινδονησίας από τον αισθητήρα PALSAR ο οποίος μεταφέρεται επί του σκάφους ΑΛΟΣ. Οι λήψεις των εικόνων έγιναν μεταξύ 9 Σεπτεμβρίου και 10 Οκτωβρίου του 2007.

Τον Οκτώβριο του 2008 οι επιστήμονες ανακάλυψαν ένα άγνωστο είδος σε ένα απομακρυσμένο ορεινό δάσος στη Μοζαμβίκη. Σε αυτό συντέλεσε και η αναγνώριση της τοποθεσίας Mount Mabu χρησιμοποιώντας το Google Earth. Η τηλεπισκόπηση χρησιμοποιείται για μια απίστευτη σειρά από εφαρμογές, από την παρακολούθηση των θαλάσσιων πάγων έως την ανίχνευση της αποψίλωσης των δασών για την παρακολούθηση της άγριας ζωής. Ο αριθμός των χρήσεων μεγαλώνει καθώς η τεχνολογία ωριμάζει και γίνεται πιο ευρέως διαθέσιμη. Το 1972 ο Landsat έγινε ο πρώτος δορυφόρος για μη στρατιωτική χρήση, δίνοντας στους επιστήμονες τη δυνατότητα να παρατηρήσουν οποιοδήποτε μέρος στη Γη κάθε 18 ημέρες. Ο δορυφόρος αρχικά χρησιμοποιήθηκε για την ανάλυση των καλλιεργειών, αλλά σήμερα, επτά δορυφορικά γενιές αργότερα, με την υψηλότερη ανάλυση και τα επιπλέον φασματικά κανάλια, ο Landsat έχει πολύ περισσότερες λειτουργίες για ένα ευρύ φάσμα εφαρμογών. Μία από τις πιο γνωστές χρήσεις για τους δορυφόρους παρατήρησης της γης είναι η παρακολούθηση του θαλάσσιου πάγου. Τα αρχεία χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1970 και έχει δημιουργηθεί μια βάση για την παρακολούθηση της ταχείας απώλειας των θαλάσσιων πάγων στην Αρκτική. Λόγω της κάλυψης από νέφη που συσκοτίζει τους οπτικούς αισθητήρες, οι επιστήμονες χρησιμοποιούν υπέρυθρους (IR) αισθητήρες για να μετρήσουν την ποσότητα της θερμότητας που εκπέμπεται από την επιφάνεια. Επειδή ο θαλάσσιος πάγος είναι ψυχρότερος από ό, τι το νερό γύρω από αυτόν, η αντίθεση μεταξύ των δύο είναι έντονη, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Το καλοκαίρι, η τήξη πάγου στη θάλασσα πλησιάζει την θερμοκρασία του περιβάλλοντος του ωκεανού, γεγονός που καθιστά δύσκολη τη διάκριση μεταξύ των δύο. Η νέα γενιά πολυφασματικών αισθητήρων βοήθησε στην τελειοποίηση της παρακολούθησης και τα αποτελέσματα δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικά :κατά την καλοκαιρινή περίοδο του 2007 ο θαλάσσιος πάγος υπολογίστηκε κατά μέσο όρο στο μισό των τριών τελευταίων δεκαετιών. Σε αντίθεση με τον θαλάσσιο πάγο, οι πυρκαγιές είναι σχετικά εύκολο να ανιχνευθούν με τη χρήση καναλιών θερμικής υπέρυθρης ακτινοβολίας που παρέχονται από τους αισθητήρες του MODIS. Το Fire Alert System, που αναπτύχθηκε από το Υπουργείο Περιβάλλοντος της Μαδαγασκάρης χρησιμοποιώντας δεδομένα από το Πανεπιστήμιο του Maryland και την NASA, ειδοποιεί τους συνδρομητές μέσω e-mail κάθε φορά που ανιχνεύεται καύση και τους παρέχει τη δυνατότητα να αναλάβουν δράση στο έδαφος όταν οι πυρκαγιές απειλούν προστατευόμενες περιοχές ή οικισμούς. Δεδομένα του MODIS χρησιμοποιούνται επίσης τακτικά για την παρακολούθηση της καύσης σε τροπικά δάση του κόσμου. Ο δορυφόρος ALOS διαθέτει τρεις αισθητήρες: έναν οπτικό αισθητήρα, ο οποίος είναι ένας τυπικός πολυφασματικός αισθητήρας με ορατά και υπέρυθρα κανάλια, έναν ακριβή mapper για την παραγωγή πολύ υψηλής ανάλυσης υψομετρικών μοντέλων και τοπογραφικών πληροφοριών και έναν αισθητήρα ραντάρ που ονομάζεται PALSAR. Ο PALSAR επιτρέπει στους επιστήμονες να πάρουν ετήσια στιγμιότυπα σε ανάλυση20 μέτρων από όλο τον κόσμο και να δημιουργήσουν μια βάση της ετήσιας δασικής κάλυψης. Επίσης, ο αισθητήρας έχει μια λειτουργία ανάλυσης 100 μέτρων η οποία παρέχει σχεδόν παγκόσμια κάλυψη κάθε έξι εβδομάδες και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ανίχνευση της παράνομης υλοτομίας ακόμα και κάτω από νεφοκάλυψη. Η δορυφορική παρακολούθηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην παρακολούθηση του τροπικού δάσους του Αμαζονίου. Η Βραζιλία έχει δύο συστήματα για την παρακολούθηση της αποψίλωσης των δασών: το PRODES (πρόγραμμα για τον υπολογισμό αποψίλωση του Αμαζονίου) και το DETER (πρόγραμμα ανίχνευσης της αποψίλωσης των δασών σε πραγματικό χρόνο). Και τα δύο βασίζονται σε οπτικούς αισθητήρες, μερικές φορές παρεμποδίζονται από νεφοκάλυψη, αλλά όπου η θέαση είναι καθαρή, η χώρα μπορεί να εντοπίσει γρήγορα όταν η αποδάσωση συμβαίνει. Το πρόγραμμα PRODES, το οποίο έχει μια ευαισθησία 2,5 εκταρίων, παρέχει ετήσιες εκτιμήσεις αποψίλωσης των δασών της Βραζιλίας, ενώ το πρόγραμμα DETER, το οποίο έχει ανάλυση 25 εκταρίων, είναι ένα ετήσιο σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης που ενημερώνει την IBAMA (υπηρεσία προστασίας του περιβάλλοντος της Βραζιλίας) κάθε δύο εβδομάδες. Με αυτό τον τρόπο η Βραζιλία παρακολουθεί την αποψίλωση των τροπικών της δασών.

Πηγή: http://news.mongabay.com