Ανάλυση της Διάβρωσης μέσω Τηλεπισκόπησης σε Παράκτιες Περιοχές της Αλάσκας και της Ανατολικής Σιβηρίας
Από RemoteSensing Wiki
Αντικείμενο εφαρμογής: Διάβρωση των παράκτιων ακτογραμμών
Πρωτότυπος τίτλος: “Remote Sensing Analysis of Erosion in Arctic Coastal Areas of Alaska and Eastern Siberia”
Συγγραφείς: Juan Wang, Dongling Li, Wenting Cao, Xiulin Lou, Aiqin Shi, Huaguo Zhang
Πηγή: Wang, J.; Li, D.; Cao, W.; Lou, X.; Shi, A.; Zhang, H. Remote Sensing Analysis of Erosion in Arctic Coastal Areas of Alaska and Eastern Siberia. Remote Sens. 2022, 14, 589. https://doi.org/10.3390/rs14030589 [1]
Περίληψη: Στην παρούσα μελέτη διενεργήθηκε με τηλεπισκόπηση, ανάλυση της παράκτιας διάβρωσης για τρεις περιοχές, με δεδομένα που συλλέχθηκαν μεταξύ των ετών 1974 και 2017. Οι συγκριτικές μελέτες διεξήχθησαν με σκοπό τον υπολογισμό της διαφοράς διάβρωσης των ακτών σε περιοχές με διαφορετικά γεωγραφικά πλάτη. Διαπιστώθηκε ότι η πιο εκτεταμένη διάβρωση σημειώθηκε κατά μήκος της ακτής της Αλάσκα, ακολουθούμενη από αυτή των ακτών της Ανατολικής Σιβηρίας. Με βάση την ανάλυση των ιστορικών δεδομένων της χιονόπτωσης, του πάγου και των κλιματικών μεταβολών, προέκυψε ότι σε παρόμοια γεωγραφικά πλάτη, η διάβρωση των ακτών της Αρκτικής σχετίζεται στενά με την τάση και τις διακυμάνσεις της Θερμοκρασίας της Επιφάνειας της Θάλασσας (SST). Συγκεκριμένα, διαπιστώθηκε ότι στην Αλάσκα, η παράκτια διάβρωση σχετίζεται στενά με τη διακύμανση της SST, ενώ στην Ανατολική Σιβηρία, σχετίζεται με την αυξητική ή πτωτική τάση της SST. Η πτωτική τάση συνδέεται με χαμηλό ρυθμό διάβρωσης των ακτών, ενώ η αυξητική τάση με επιταχυνόμενη τάση διάβρωσης των ακτών. Για την Αρκτική, οι έντονες διακυμάνσεις της SST, η συνεχής μείωση του πάγου της θάλασσας και η αύξηση του Σημαντικού Ύψους των Κυμάτων (SHW), είναι κρίσιμοι παράγοντες που προκαλούν παράκτια διάβρωση.
Λέξεις κλειδιά: Αρκτική, διάβρωση ακτής, τηλεπισκοπική ανάλυση, παράκτια ζώνη
Εισαγωγή: Η Αρκτική περιλαμβάνει τον καλυμμένο με πάγο Αρκτικό Ωκεανό, διαθέτοντας μια περίπλοκη ακτογραμμή, η οποία χαρακτηρίζεται από απότομους βράχους, φιόρδ, εκδορές, πεδιάδες και σχηματισμούς δέλτα. Οι ακτές της Αρκτικής διαφέρουν από τις ακτές χαμηλότερου γεωγραφικού πλάτους, διότι καλύπτονται από χιόνι και πάγο, με τις επιφανειακές θερμοκρασίες στην Αρκτική να έχουν αυξηθεί πάνω από δύο φορές ταχύτερα από τον παγκόσμιο μέσο όρο τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Αυτή η εξέλιξη οδηγεί τον πάγο σε ραγδαία υποχώρηση, αυξάνοντας την πιθανότητα μελλοντικά ο Αρκτικός Ωκεανός να μείνει χωρίς πάγο∙ παράλληλα, έχουν υποστεί συνεχή διάβρωση, η οποία προκαλείται από τη δράση της υπερθέρμανσης του πλανήτη και παραγόντων όπως η αύξηση της τήξης των πάγων, η θερμική διάβρωση και η άνοδος της στάθμης της θάλασσας. Ο μέσος ρυθμός διάβρωσης των ακτών στην Αρκτική είναι 0,2m/έτος, παρουσιάζοντας τάση επιτάχυνσης την περασμένη δεκαετία. Τη χρονική περίοδο 1950-2000, ο μέσος ρυθμός διάβρωσης των ακτών της Αρκτικής ήταν 0,5m/έτος, με σημαντική όμως διακύμανση μεταξύ διαφορετικών περιοχών της. Τα ιστορικά υψηλότερα ποσοστά διάβρωσης ήταν κατά μήκος της Θάλασσας Beaufort (1,1m/έτος) και της Θάλασσας της Ανατολικής Σιβηρίας (0,9m/έτος). Σε πολλές μελέτες χρησιμοποιήθηκαν αεροφωτογραφίες, δορυφορικές εικόνες και τοπογραφικοί χάρτες για την παρακολούθηση μακροπρόθεσμων αλλαγών της διάβρωσης των ακτών της Αρκτικής, λαμβάνοντας υπόψιν δεδομένα όπως ο πάγος, ο άνεμος, τα κύματα, οι καταιγίδες και τα ιζήματα. Για την παρούσα μελέτη, χρησιμοποιήθηκαν εικόνες που καλύπτουν το διάστημα 1974-2017, με στόχο την παρακολούθηση της διάβρωσης των ακτών, σε τρεις περιοχές της Αλάσκας και της Σιβηρίας, στις δύο πλευρές του Βερίγγειου Πορθμού.
Περιοχή Μελέτης: Οι τρεις περιοχές της Αρκτικής που επιλέχθηκαν, είναι η ακτή του Drew Point στην Αλάσκα, η ακτή του Nutepel'men στη χερσόνησο Chukchi της Ανατολικής Σιβηρίας και η ακτή Ozero Mogotoyevo επίσης στην Ανατολική Σιβηρία.
Το Drew Point βρίσκεται παράκτια της Θάλασσας Beaufort και καλύπτεται από μεγάλο αριθμό λιμνών διαφορετικών μεγεθών που παγώνουν το χειμώνα και αποψύχονται το καλοκαίρι. Η παράκτια πλαγιά του Drew Point φτάνει σε υψόμετρο 3-4m και αποτελείται από οριοθετημένα σε σφήνα πάγου μπλοκ λεπτόκοκκων ιζημάτων τα οποία συγκολλούνται από το μόνιμο παχύ πάγο, καλυπτόμενα από ένα λεπτό οργανικό στρώμα.
Το Nutepel'men βρίσκεται στη βόρεια ακτή της χερσονήσου Chukchi στη Θάλασσα Chukchi. Η περιοχή μελέτης περιλαμβάνει τον κόλπο Kolyuchin μαζί με τις ακτές στις δύο πλευρές του. Ο κόλπος έχει βάθος 7-14m, καλύπτεται με πάγο το μεγαλύτερο μέρος του έτους και οι ποταμοί Ioniveyem και Ulyuveyem εκβάλουν στον κόλπο από νότια κατεύθυνση. Η παράκτια περιοχή του κόλπου Kolyuchin εκτείνεται σε περίπου 100km.
Η Ozero Mogotoyevo βρίσκεται στο βόρειο άκρο της πεδιάδας Yana-Indigirka. Η συγκεκριμένη περιοχή συνορεύει με τον κόλπο Khroma στα δυτικά και τον ποταμό Indigirka στα ανατολικά, ο οποίος διαρρέει στη θάλασσα της Ανατολικής Σιβηρίας. Οι πεδινές ακτές καλύπτονται από βρύα και θάμνους τούνδρα.
Μεθοδολογία: Τα δεδομένα που χρησιμοποιήθηκαν στην παρούσα μελέτη αποκτήθηκαν από δορυφόρους: Landsat (16 εικόνες), ERS-1 (2 εικόνες) και Gaofen-1 (1 εικόνα). Επίσης έγινε ανάλυση δεδομένων από το Ευρωπαϊκό Κέντρο Προγνώσεων Καιρού Μεσαίου Εύρους (ECMWF) και από το Εθνικό Κέντρο Δεδομένων Χιονιού και Πάγου (NSIDC) αναφορικά με τα δεδομένα κάλυψης του πάγου της θάλασσας (Πίνακας 1).
Οι δορυφορικές εικόνες επιλέχθηκε να προέρχονται από το διάστημα Ιουνίου-Σεπτεμβρίου, για να αποφευχθεί η χιονοκάλυψη και να πραγματοποιηθεί εξαγωγή της ακτογραμμής. Τα δεδομένα της SST και του SWH, προέρχονται από το ECMWF της ERA. Στις εικόνες LANDSAT έγινε ορθοδιόρθωση και έπειτα οι εικόνες του ERS-1 και του Gaofen-1 υπέστησαν γεωμετρική διόρθωση με βάση τις εικόνες LANDSAT. Η ακρίβεια της γεωμετρικής διόρθωσης υπολογίζεται ότι είναι μικρότερη από 2 pixels. Αρχικά, οι έγχρωμες εικόνες RGB αναλύθηκαν χρησιμοποιώντας το κανάλι 6(R), το κανάλι 5(G) και το κανάλι 4(Β) των Landsat 1-2-4˙ έπειτα το κανάλι 3(R), το κανάλι 2(G) και το κανάλι 1(Β) των Landsat 5-7˙ το κανάλι 4(R), το κανάλι 3(G), το κανάλι 2(Β) του Landsat 8 και τέλος, το κανάλι 3(R), το κανάλι 2(G) και το κανάλι 1(Β) του Gaofen-1. Στη συνέχεια προέκυψε η γραμμή του ισάλου με φωτοερμηνεία και με βάση την κατάτμηση φασματικών χαρακτηριστικών από τις έγχρωμες εικόνες RGB σε λογισμικό GIS. Η γραμμή του ισάλου ψηφιοποιήθηκε χειροκίνητα στην οθόνη με ζουμ σε κλίμακα 1:5000 και σφάλμα μικρότερο του 0,5pixel.
Οι γραμμές του ισάλου κάθε εξεταζόμενης περιόδου εξήχθησαν από εικόνες τηλεπισκόπησης. Στη συνέχεια, το όριο της θάλασσας για το 2017, ορίστηκε ως γραμμή βάσης και απεικονίζεται με κόκκινη γραμμή στην Εικόνα 1. Έπειτα η μαύρη γραμμή (Εικόνα 1), σχεδιάστηκε σε κατακόρυφη διεύθυνση κατά μήκος της γραμμής βάσης. Έτσι ορίστηκαν τα σημεία τομής P1-P5 (Εικόνα 1) της κανονικής γραμμής και καθορίστηκαν οι γραμμές ισάλου κάθε περιόδου. Τελικά, οι παράκτιες μεταβολές προέκυψαν με μέτρηση του μήκους μεταξύ των σημείων τομής.
Τα παράκτια δεδομένα για το Drew Point (Εικόνα 2) εξήχθησαν από 8 δορυφορικές εικόνες που καταγράφηκαν τα έτη 1974, 1985, 1992, 2001, 2009 και 2017 και οι 6 τοποθεσίες που απεικονίζονται με πράσινες κουκκίδες (Εικόνα 2), επιλέχθηκαν για την εξέταση των παράκτιων αλλαγών σ’ αυτό το διάστημα. Προκύπτει ότι από το 1974 έως το 2017, η διάβρωση της ακτής στις τοποθεσίες του Drew Point ήταν εκτεταμένη, κυμαινόμενη από 497,7m έως 2909,1m, με μέσο όρο 1648,5m. Για την ίδια χρονική περίοδο, ο ρυθμός διάβρωσης των ακτών στο Drew Point κυμάνθηκε από 11,6m σε 67,7m, με μέσο ρυθμό διάβρωσης μεγαλύτερο των 50m/έτος τις περιόδους 1985-1992 και 2001-2009.
Τα δεδομένα της SST της περιοχής μελέτης συλλέχθηκαν από σημεία πλησίον της ακτογραμμής και ο μέσος όρος της SST προέκυψε από μέτρηση της μέσης θερμοκρασίας κάθε 6 ώρες μέσα στον Αύγουστο μεταξύ των ετών 1979-2017. Τα δεδομένα του SWH επίσης δέχθηκαν επεξεργασία με τον ίδιο τρόπο. Τα δεδομένα κάλυψης πάγου ελήφθησαν από την πλησιέστερη περιθωριακή θάλασσα για την περίοδο 1979-2017. Για το Drew Point χρησιμοποιήθηκαν τα δεδομένα κάλυψης πάγου της Θάλασσας Beaufort, για το Nutepel’men της Θάλασσας Chukchi, και τέλος για το Ozero Mogotoyevo, της Θάλασσας της Ανατολικής Σιβηρίας.
Αποτελέσματα:
Drew Point
Τα παράκτια δεδομένα για το Drew Point (Εικόνα 2) εξήχθησαν από 8 δορυφορικές εικόνες που καταγράφηκαν τα έτη 1974, 1985, 1992, 2001, 2009 και 2017 και οι 6 τοποθεσίες που απεικονίζονται με πράσινες κουκκίδες (Εικόνα 2), επιλέχθηκαν για την εξέταση των παράκτιων αλλαγών σ’ αυτό το διάστημα. Προκύπτει ότι από το 1974 έως το 2017, η διάβρωση της ακτής στις τοποθεσίες του Drew Point ήταν εκτεταμένη, κυμαινόμενη από 497,7m έως 2909,1m, με μέσο όρο 1648,5m. Για την ίδια χρονική περίοδο, ο ρυθμός διάβρωσης των ακτών στο Drew Point κυμάνθηκε από 11,6m σε 67,7m, με μέσο ρυθμό διάβρωσης μεγαλύτερο των 50m/έτος τις περιόδους 1985-1992 και 2001-2009.
Τα διαχρονικά δεδομένα της μέσης SST, της Θάλασσας Beaufort κατά μήκος του Drew Point, δείχνουν ότι η μέση SST της Beaufort έχει προοδευτικά αυξηθεί με αργό ρυθμό από το 1979. Παρόμοιες τάσεις παρουσιάζονται και για το SWH. Αντίθετα, η κάλυψη του πάγου της θάλασσας έχει μειωθεί. Η μείωση της έκτασης που καλύπτει ο θαλάσσιος πάγος συνεπάγεται ότι η περιοχή χωρίς πάγο κατά μήκος της ακτογραμμής αυξήθηκε, προωθήθηκε η διάδοση των κυμάτων και αυξήθηκε το SWH, το οποίο με τη σειρά του ενέτεινε το ρυθμό διάβρωσης των ακτών. Τα διαχρονικά δεδομένα που αφορούν τον Αύγουστο, δείχνουν ότι η SST και το SWH της Θάλασσας Beaufort έχουν συντελεστή συσχέτισης 0,68 και έτσι, η SST επιλέχθηκε για την αξιολόγηση των παράκτιων αλλαγών, όπου συγκεκριμένα για τη Θάλασσα Beaufort παρουσίασε μεγάλες διακυμάνσεις, από -2°C έως 5°C. Διαπιστώθηκε ότι για τις περιόδους 1992-2001 και 2009-2017, οι μέσες τιμές SST ήταν σχετικά υψηλές, φτάνοντας τους 2,37°C και 3,38°C αντίστοιχα. Οι διακυμάνσεις ήταν μικρές με τυπική απόκλιση 0,92 και 0,89 αντίστοιχα, ενώ ο ρυθμός διάβρωσης των ακτών ήταν σχετικά χαμηλός. Για τις περιόδους 1985-1992 και 2001-2009, οι μέσες SST ήταν σχετικά χαμηλές, με θερμοκρασίες 1,20°C και 1,01°C αντίστοιχα, αλλά οι αντίστοιχες διακυμάνσεις ήταν υψηλές, με τυπικές αποκλίσεις 2,08 και 1,63, ενώ υψηλός ήταν και ο ρυθμός διάβρωσης των ακτών, ξεπερνώντας τα 50m/έτος. Από τη στιγμή που οι παράκτιες SST ήταν σχετικά υψηλές, ο ρυθμός διάβρωσής των ακτών, αντί να σχετίζεται με τη μέση SST, σχετίζεται με τις διακυμάνσεις της SST, οι οποίες εντείνουν σημαντικά τη διάβρωση των ακτών. Ο συντελεστής συσχέτισης μεταξύ του ρυθμού διάβρωσης και του μέσου όρου της SST ήταν -0,48, ο συντελεστής μεταξύ του ρυθμού διάβρωσης και του ρυθμού μεταβολής της SST ήταν 0,55 και τέλος, ο συντελεστής μεταξύ του ρυθμού διάβρωσης και της τυπικής απόκλισης της SST ήταν 0,87, υποδεικνύοντας ότι η διάβρωση στο Drew Point σχετίζεται κυρίως με τις διακυμάνσεις της SST, με τη συγκεκριμένη συσχέτιση όμως να επιδέχεται και αμφισβήτησης με βάση τα δεδομένα που χρησιμοποιήθηκαν.
Nutepel’men
Τα δεδομένα για την ακτή Nutepel’men, εξήχθησαν από δορυφορικές εικόνες που συλλέχθηκαν τα έτη 1975, 1995, 2002, 2009 και 2017 αντίστοιχα. Τα σημεία που απεικονίζονται στην Εικόνα 3 με κίτρινα αστέρια, επιλέχθηκαν για να αξιολογηθούν οι παράκτιες αλλαγές που συνέβησαν σε διάστημα 42 ετών. Η παράκτια διάβρωση στα σημεία ES1 και ES3 (Εικόνα 3), που βρίσκονται κατά μήκος της ακτογραμμής εκβολής των ποταμών, ήταν σχετικά υψηλή την περίοδο 1975-2017, φτάνοντας τις τιμές των 437,8m και 1184,2m αντίστοιχα. Τα ποσοστά των αντίστοιχων ετήσιων μέσων όρων ήταν 10,4m/έτος και 28,2m/έτος, με τις δύο περιοχές να παρουσιάζουν επιταχυνόμενη τάση διάβρωσης των ακτών τους.
Στα περισσότερα σημεία μελέτης της ακτογραμμής Nutepel’men δεν παρατηρήθηκε διάβρωση, με εξαίρεση τα σημεία που βρίσκονται κατά μήκος των ακτών εκβολής, όπου σημειώθηκε αργός ρυθμός διάβρωσης από το 1975 έως το 2002, όταν και επιταχύνθηκε από 4,8m/έτος σε 14,6m/έτος.
Τα διαχρονικά δεδομένα δείχνουν ότι τον Αύγουστο, η SST της γειτονικής Θάλασσας Chukchi κυμάνθηκε μεταξύ 5°C και 8°C, παρουσιάζοντας αργή αύξηση. Ομοίως, το SWH επίσης αυξήθηκε με αργό ρυθμό, ενώ η κάλυψη του θαλάσσιου πάγου μειώθηκε γρήγορα. Την περίοδο 1975-1995, η μέση κάλυψη πάγου της Θάλασσας Chukchi ήταν 316.000 km2, όμως την περίοδο 2009-2017, μειώθηκε στα 84.000 km2 (-75% περίπου). Οι SST ήταν σχετικά υψηλές σ’ αυτή την περιοχή τον Αύγουστο, κατ’ επέκταση δε σημειώθηκε ψύξη και δεν παρατηρήθηκαν έντονες διαχρονικές διακυμάνσεις. Επομένως, το δυναμικό θαλάσσιο περιβάλλον δεν άλλαξε σημαντικά, η παράκτια διάβρωση ήταν μικρή και σημαντικές αλλαγές σημειώθηκαν μόνο κατά μήκος των ακτών των εκβολών των ποταμών.
Ο συντελεστής συσχέτισης μεταξύ του ρυθμού διάβρωσης και του μέσου όρου της SST ήταν 0,46, ο συσχετισμός του συντελεστή μεταξύ του ρυθμού διάβρωσης και του ρυθμού μεταβολής της SST ήταν 0,38 και ο συντελεστής συσχέτισης μεταξύ του ρυθμού διάβρωσης και της τυπικής απόκλισης SST ήταν -0,49. Επομένως προέκυψε ότι η διάβρωση των ακτών δε σχετίζεται σημαντικά με την SST, αλλά μπορεί και να υπεισέλθει αμφιβολία στην αξιοπιστία αυτής της συσχέτισης.
Ozero Mogotoyevo
Τα παράκτια δεδομένα για την Ozero Mogotoyevo εξήχθησαν από 5 δορυφορικές εικόνες που συλλέχθηκαν τα έτη 1992, 1993, 2000, 2009 και 2017 αντίστοιχα. Επιλέχθηκαν τα πέντε σημεία που αντιπροσωπεύονται με μαύρα τρίγωνα στην Εικόνα 4, για να αναλυθούν οι παράκτιες αλλαγές που συνέβησαν σε διάστημα 25 ετών. Έτσι προέκυψε ότι για την περίοδο 1992-2017, η διάβρωση των ακτών στα σημεία μελέτης της Ozero Mogotoyevo κυμάνθηκε από 133,3m έως 709,4m, με μέσο όρο τα 309,8m. Ο ρυθμός διάβρωσης κυμάνθηκε από 5,3m έως 28,4m, με μέσο ρυθμό 12,4m/έτος. Το μέγεθος της παράκτιας διάβρωσης στα δυτικά, δηλαδή στα σημεία WS1 και WS2, ήταν σημαντικά μεγαλύτερο και με μεγαλύτερο ρυθμό διάβρωσης από αυτό στην ανατολική πλευρά, δηλαδή στα σημεία WS3, WS4 και WS5. Για το σημείο WS2, τα ποσοστά διάβρωσης των ακτών ήταν παρεμφερή στις τρεις περιόδους μελέτης, με την τάση επιτάχυνσης της διάβρωσης των ακτών να είναι εμφανής στα σημεία WS1, WS3 και WS5.
Τα διαχρονικά στοιχεία Αυγούστου για την περίοδο 1979-2017 έδειξαν ότι ο μέσος όρος της SST για την Ozero Mogotoyevo παρουσίασε πτωτική τάση την περίοδο 1991-2002, ήταν σχετικά σταθερός την περίοδο 2002-2009 και είχε ανοδική τάση την περίοδο 2009-2017. Στην ίδια περίοδο, το SWH παρουσίασε ανοδική τάση, ενώ η κάλυψη του θαλάσσιου πάγου παρουσίασε πτωτική τάση.
Ο συντελεστής συσχέτισης μεταξύ του ρυθμού διάβρωσης και του μέσου όρου της SST ήταν 0,36, ο συσχετισμός του συντελεστή του ρυθμού διάβρωσης και του ρυθμού μεταβολής της SST ήταν 0,98 και ο συντελεστής συσχέτισης μεταξύ του ρυθμού διάβρωσης και της τυπικής απόκλισης της SST ήταν -0,90. Προέκυψε επομένως ότι η παράκτια διάβρωση σχετίζεται σημαντικά με το ρυθμό μεταβολής της SST, αλλά η αξιοπιστία αυτής της συσχέτισης δεν μπορεί να θεωρηθεί και απόλυτα ορθή εξαιτίας της έλλειψης δεδομένων.
Συμπεράσματα: Στο Drew Point της Αλάσκας, η παράκτια διάβρωση ήταν σχετικά μεγάλη (497,7-2909,1m) και την περίοδο 1974-2017, η μέση διάβρωση υπολογίστηκε σε 1648,5m με ρυθμό διάβρωσης 11,6-67,7m/έτος. Στο Nutepel’men, παράκτια διάβρωση παρατηρήθηκε κατά μήκος των ακτών των εκβολών των ποταμών την περίοδο 1992-2017 και δε σημειώθηκε σημαντική διάβρωση σε άλλα σημεία. Στην Ozero Mogotoyevo, η διάβρωση της ακτής κυμάνθηκε από 133,3m έως 709,4m για την περίοδο 1992-2017, με μέση διάβρωση 309,8m και ρυθμό διάβρωσης 5,3-28,4m/έτος.
Η συγκριτική ανάλυση έδειξε ότι η μεγαλύτερη διάβρωση σημειώθηκε κατά μήκος της ακτής της Αλάσκας, ακολουθούμενη από αυτές των ακτών της ανατολικής Σιβηρίας. Διαπιστώθηκε ότι στην Αλάσκα, η διάβρωση της ακτής σχετιζόταν στενά με την SST και απεδείχθη επίσης, ότι οι διακυμάνσεις της SST μπορούν να επιταχύνουν σημαντικά τη διάβρωση των ακτών. Με εξαίρεση τα σημεία εκβολών των ποταμών, τα παράκτια ύδατα στο Nutepel’men, δεν παρουσίασαν σημαντικές μεταβολές το διάστημα 1975-2017. Το συμπέρασμα αυτό βασίζεται σε διαχρονικά στοιχεία που δείχνουν μικρές διακυμάνσεις της μέσης SST μέσα στα χρόνια για την περιοχή, κατά το μήνα Αύγουστο. Έτσι, η διάβρωση των ακτών σε αυτή την περιοχή ήταν πολύ μικρή και οι αλλαγές σημειώθηκαν μόνο κατά μήκος των εκβολών των ποταμών ως αποτέλεσμα των συνδυασμένων δράσεων των ποταμών και των θαλάσσιων διεργασιών. Η παράκτια διάβρωση στην Ozero Mogotoyevo σχετίζεται με την αυξητική ή τη μειωτική τάση της SST. Η πτωτική τάση αποδείχθηκε ότι σχετιζόταν με τους ρυθμούς χαμηλής διάβρωσης, ενώ η αυξητική τάση σχετιζόταν με την αύξηση των ποσοστών διάβρωσης των ακτών. Επομένως, προκύπτει ότι η διάβρωση των ακτών σε παρόμοια γεωγραφικά πλάτη στην Αρκτική είναι στενά συνδεδεμένη με την τάση για διακύμανση της επιφανειακής θερμοκρασίας της θάλασσας. Γενικά σε ολόκληρη την Αρκτική, οι έντονες διακυμάνσεις της SST, η συνεχής αύξηση του SWH και η μείωση της κάλυψης του θαλάσσιου πάγου προκάλεσαν δραστικές αλλαγές στον παράκτιο πάγο, συντελώντας στη διάβρωση των ακτών.
