Η φυσική αναγέννηση των δένδρων και η δυναμική των χονδροειδών υπολειμμάτων ξύλου μετά από μια Δασική Πυρκαγιά στο δυτικό Cascade Range
Από RemoteSensing Wiki
Martin J. Brown, Jane Kertis, and Mark H. Huff
Εισαγωγή
Η φωτιά είναι ένα καθοριστικό στοιχείο για την οικολογία των παραγωγικών δασών του νοτιοδυτικού Ειρηνικού που κυριαρχείται από Pseudotsuga menziesii (Mirb.) Franco. Σε αυτά τα δάση, τα οποία είναι κοινά στο Όρεγκον και την Ουάσιγκτον δυτικά του Cascade Crest και τα οποία εκτείνονται σε τμήματα της British Columbia και της Καλιφόρνια, οι υψηλής δριμύτητας πυρκαγιές αποτελούν την κύρια αιτία για την δημιουργία νέων δασοσυστάδων, ενώ οι λιγότερο δριμείς πυρκαγιές συμβάλλουν στην ανάπτυξη της πολύ-ομαδικών δασοσυστάδων [1-2]. Η θνησιμότητα των δέντρων εξαιτίας της πυρκαγιάς, δημιουργεί επιπλοκές οι οποίες είναι ζωτικής σημασίας, όπως για παράδειγμα στην άγρια ζωή των οικοτόπων [3]. Ένα επίκαιρο θέμα στην διαχείριση των δασών είναι η αντιγραφή του φάσματος των ιστορικών συνθηκών που ενισχύθηκαν από την φυσική φωτιά και την αναγέννηση [4]. Συγκεκριμένα, οι αντιλήψεις σχετικά με τις επιπτώσεις της διαταραχής, έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στα σχέδια για την προώθηση της ανάπτυξης των «ώριμων» ή «γηραιών» δασικών δομών [5], για παράδειγμα με την αραίωση [6]. Αλλά οι προσπάθειες αυτές, καθώς και η γενική επιστημονική κατανόηση, εμποδίζονται από την έλλειψη σαφών ποσοτικών και άμεσων παρατηρήσεων.
Περίπου 1700 εκτάρια που κάηκαν στην πυρκαγιά στο Warner Creek χαρακτηρίστηκαν ως «φυσικός χώρος διαδοχής» για ανάπτυξη με ελάχιστη ανθρώπινη παρέμβαση [7]. Η παρούσα έκθεση παρουσιάζει ένα από τα αποτελέσματα του εν λόγω χαρακτηρισμού. Τεκμηριώνει τις φυσικές αλλαγές στο χώρο της πυρκαγιάς από το 1991 έως το 2005.
Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα χρησιμεύουν ως μία λεπτομερής περίπτωση εξέτασης για την αξιολόγηση αρκετών υφιστάμενων εννοιών ως προς την δασική αναγέννηση και την δυναμική των χονδροειδών υπολειμμάτων ξύλου. Θα πρέπει επίσης να παρέχει στους διαχειριστές της γης ένα παράδειγμα του φάσματος των δασικών δομών και των τροχιών αναγέννησης που μπορεί να αναμένεται μετά από μία μεγάλη, μικτής δριμύτητας πυρκαγιά.
Παρακολουθήσαμε τη φυσική αναγέννηση δένδρων και την δυναμική των χονδροειδών υπολειμμάτων ξύλου για πάνω από 14 χρόνια μετά την πυρκαγιά του Warner Creek Fire του 1991. Τα αποτελέσματα παρέχουν μια λεπτομερή εικόνα της ποικιλίας των φυσικών μεταπυρικών συνθηκών στην δυτική πλευρά των δασών στο Cascade και αποδεικνύουν το πώς μία ενιαία πυρκαγιά μικτής δριμύτητας μπορεί να αυξήσει την ποικιλία των δασικών δομών.
Μελετήσαμε 24 μόνιμα τμήματα γης που εκπροσωπούν την καμένη έκταση και την σύνθεση της δριμύτητας της πυρκαγιάς, η οποία αντιστοιχεί σε 0,1 έως 100 τοις εκατό της κομοστέγης που καταστράφηκε. Η θνησιμότητα των δένδρων που προέκυψε από την πυρκαγιά είναι στενά συνδεδεμένη με την διάμετρο και τα είδη, όπου τα δένδρα με την μεγαλύτερη διάμετρο και τα P. menziesii είχαν τις περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουν. Η θνησιμότητα των δένδρων συνεχίστηκε για χρόνια και μετά την πυρκαγιά. Σαράντα τέσσερα τοις εκατό των δέντρων που επιβίωσαν για ένα έτος μετά την πυρκαγιά, καταστράφηκαν 6 με 7 έτη μετά της πυρκαγιά και 55 τοις εκατό, 14 έτη μετά την πυρκαγιά.
Αυτό το ποσοστό της μεταπυρικής θνησιμότητας ήταν υψηλότερο στα οικόπεδα με αρχική υψηλότερη δριμύτητα πυρκαγιάς. Η φυσική αναγέννηση των δενδρυλλίων ήταν άφθονη και ιδιαίτερα μεταβλητή ως προς το διάστημα. Οι πυκνότητες των δενδρυλλίων >10cm ύψος στα 14 έτη μετά την πυρκαγιά κυμαίνονταν από 1.670 έως 392.000 ανά εκτάριο στην μεγαλύτερη υψομετρική ζώνη και από 1.530 έως 47.500 ευρώ ανά εκτάριο στην χαμηλότερη ζώνη. Νέα φυτάρια παρατηρήθηκαν σε όλες τις επισκέψεις της μελέτης, στα πρότυπα που αποδεικνύουν ότι η δημιουργία δεν επικεντρώθηκε σε ένα μόνο έτος. Η ανάπτυξη των θάμνων ήταν άφθονη, αλλά δεν φάνηκε να περιορίζει την αναγέννηση των δένδρων. Η πυρκαγιά μικτής δριμύτητας, ακολουθούμενη από την μεταβλητότητα της θνησιμότητας, την πτώση snag και την αναγέννηση των δένδρων, οδήγησε σε αύξηση της ποικιλίας μεταξύ των οικόπεδων, διαφόρων μετρικών δασικών δομών. Η κυριαρχία του P. menziesii μεταξύ τόσο των επιζώντων όσο και των νέων φυταρίων, έδωσε σε κάποιες συστάδες μία πιο ευδιάκριτη δομή δύο-ομάδων, η οποία μπορεί να έχει την δυνατότητα να αναπτύξει σχετικά γρήγορα γηραιά χαρακτηριστικά. Η πυρκαγιά αύξησε την δομική ποικιλομορφία στο τοπίο, μια κληρονομιά που πρέπει να παραμείνει καθώς αναπτύσσονται αυτές οι συστάδες.
