Sandur

Από RemoteSensing Wiki

Αναθεώρηση της 17:43, 31 Μαΐου 2010

Πηγή : www.earth.int

Σχηματισμός

Τα Sandar βρίσκονται μέσα σε παγωμένες περιοχές, όπως το Svalbard,τα Νησιά Kerguelen, και η Ισλανδία. Οι παγετώνες και icecaps περιέχουν μεγάλες ποσότητες από βούρκο και ιζήματα, που συλλέγονται όπως αυτοί διαβρώνουν τους βράχους που κινούνται αργά προς τα κάτω, και το νερό που προκύπτει από λιώσιμο του πάγου μπορεί να μεταφέρει αυτό το ίζημα μακρυά από τον παγετώνα και να το αποθέσει σε μια ευρεία πεδιάδα. Το υλικό αυτό στην πεδιάδα κατα το ξέπλυμα ταξινομείται συχνά κατά μέγεθος κατά την απορροή ύδατος του λειωμένου παγετώνα με κάποια υλικά, όπως βούρκος, που είναι ο σε πιό μακρινό σημείο επανατοποθετημένος, ενώ οι μεγαλύτεροι λίθοι είναι οι πιό κοντινοί, στην αρχή του παγετώνα.

Μια πεδιάδα στην οποία έχουν ξεβραστεί υλικά μπορεί να περιέχει τα επιφανειακά πλεγμένα συγκροτήματα ρευμάτων ,που περιέχουν τις αρχικές αποθέσεις. Μπορεί επίσης να περιέχει λίμνες kettle , που είναι τοποθεσίες όπου συγκροτήματα πάγου έχουν λειώσει, αφήνοντας ένα κενό που γεμίζει με νερό . Το σχέδιο ροής των παγετωδών ποταμών κατά μήκος του sandar είναι διάχυτο , αλλά στις καταστάσεις όπου το παγετώδες snout έχει υποχωρήσει από το τερματικό moraine, η ροή είναι περισσότερο διαμορφωμένη σε κανάλια. Το Sandar είναι πιο συνηθισμένα στην Ισλανδία, όπου η γεωθερμική δραστηριότητα κάτω από τα καλύμματα πάγου επιταχύνει την απόθεση του ιζήματος από λιώσιμο. Όπως και η κανονική γεωθερμική δραστηριότητα, η ηφαιστειακή δραστηριότητα προκαλεί μεγάλες παγετώδεις εκρήξεις αρκετές φορές σε έναν αιώνα, οι οποίες μεταφέρουν κάτω μεγάλους όγκους ιζήματος.

Το πρωτότυπο sandur

Το αρχικό sandur ,από το οποίο το γενικό όνομα προέρχεται είναι Skeiðarársandur, μια ευρεία αμμώδης χέρσα περιοχή κατά μήκος της νοτιοανατολικής ακτής της Ισλανδίας, μεταξύ του Vatnajökull και της θάλασσας. Το Skeiπarαrsandur είναι το μεγαλύτερο sandur στον κόσμο, που καλύπτει μια περιοχή 1300 km², και οι ηφαιστειακές εκρήξεις κάτω από τα icecap έχουν προκαλέσει πολλές παγετώδεις εκρήξεις (jökulhlaups στα Ισλανδικά), με πιο πρόσφατη το 1996. Το jökulhlaups του 1996 προκλήθηκε από την έκρηξη του Ηφαίστειο Grímsvötn. Η μέγιστη ροή της έκρηξης του 1996 υπολογίστηκε για να είναι 50.000 m³/s, ενώ η κανονική θερινή μέγιστη ροή είναι 200-400 m³/s, και η καθαρή απόθεση του ιζήματος υπολογίστηκε για να είναι 12,8 εκατομμύρια κυβικά μέτρα.

Τα κύρια πλεγμένα κανάλια του Skeiðarársandur είναι οι ποταμοί Gígjukvísl και Skeiðará που υπέστησαν καθαρά κέρδη 29 και 24 εκατοστά αντίστοιχα κατά τη διάρκεια του jökulhlaups του 1996. Στο Gígjukvísl υπήρξε ογκώδης απόθεση ιζημάτων μέχρι 12 μ, τα οποία εμφανίστηκαν πιό κοντά στο τέρμα του παγετώνα. Τα εκρηκτικά σχέδια του Skeiπarαrsandur μπορούν να φανούν με την εξέταση στις διαφορές ανύψωσης της κλίμακας εκατοστών που μετριούνται με επαναλαμβανόμενες δέσμες λέιζερ υψομετρίας (ΡΑΝΤΑΡ ΜΕ ΑΚΤΊΝΕΣ LASER) το 1996 (προ-πλημμύρας), το 1997, και 2001. Από τη γενική απόθεση κατά τη διάρκεια της έκρηξης του 1996 σχεδόν το μισό από το καθαρό κέρδος ήταν διαβρωμένο 4 έτη μετά από την πλημμύρα. Αυτοί οι δύο ποταμοί στο sandur επιδεικνύουν δυο διαφορετικές μεθόδους διάβρωσης. Η διαφορά στη διάβρωση ιζημάτων μπορεί να αποδοθεί στη 2 χλμ ευρεία τάφρο κοντά στο τέρμα όπου ο Gνgjukvνsl ρέει ,αλλά όχι ο Skeiπarα, το οποίο έχει πλέξει τις ροές άμεσα επάνω στην πεδιάδα που ξεβράζονται. Ο ποταμός Gνgjukvνsl είναι αυτός όπου μερικά από τα πιό υψηλού επίπεδου κατάθεσης ιζήμάτα εμφανίστηκαν και επίσης αυτός πού η μεγαλύτερη διάβρωση συνέβη αμέσως μετά. Η ένδειξη ότι αυτές οι ογκώδεις καταθέσεις μπορούν να ασκήσουν μεγάλη γεομορφική επίδραση βραχυπρόθεσμα, αλλά η καθαρή αλλαγή στην ανακούφιση της επιφάνειας θα μπορούσε να είναι ελάχιστη μετά από μερικά έτη έως μια δεκαετία.